بررسی نقش سازمانهای محلی در کاهش خطرپذیری لرزه‌ای
ژیلا پویان، کامبد امینی حسینی
بررسی تجارب زلزله‌های اخیر در ایران و دیگر نقاط جهان نشان میدهد که کاهش خطرپذیری لرزه‌ای و بهبود اقدامات مربوط به واکنش اضطراری بعد از وقوع زلزله، بدون مشارکت مردمی امکانپذیر نیست. در بیشتر موارد آسیب-دیدگان توسط ساکنان محلات، همسایگان و اعضای خانواده خود نجات می‌یابند و نه توسط متخصصان سازمانهای رسمی واکنش به سانحه. دلایل این امر، نیاز سازمانهای رسمی پاسخ‌دهی به مدت زمانی برای بسیج و اعزام گروههای نجات، اطلاعات ناکافی آنها در مورد مکان مجروحان، مشکل و زمانبر بودن دسترسی به اطلاعات محلی است. در موارد بسیاری، دسترسی به مکانهای آسیب‌دیده بسیار محدود است و از این‌رو، ۷۲ ساعت اولیه پس از رخداد سانحه زلزله بسیار مهم است؛ چرا که درصد بازماندگی هر ساعت کاهش چشمگیری می‌یابد؛ بنابراین ساکنان محلی نقش بسیار مهمی در نجات آسیب‌دیدگان دارند. از این‌رو، تدوین سازوکارهای مناسبی برای ترغیب مردم به ایفای نقش متناسب در انجام طرحهای کاهش خطرپذیری ضروری است. در این مقاله، ابتدا مشارکت مردم و سازمانهای محله‌ای در کاهش خطرپذیری در برابر زلزله بررسی، نقش این سازمانها در ایجاد آمادگی در محلات شهری در زمان پیش و پس از رخداد سانحه، گروههای مؤثر در سازمانهای محله‌ای و نقش هر یک از آنان، معیارهای تشکیل و گسترش این سازمانها و ساختار اقتصادی آنها بحث و سپس، اقدامات صورت گرفته در این زمینه در ایران توضیح داده شده است. سرانجام با توجه به وضع موجود ایران و فعالیتهای صورت گرفته، راهبردهایی به منظور تسهیل امور ارائه گردیده است. مطالب این مقاله بر اساس اطلاعات مربوط به این موضوع در نقاط مختلف دنیا، تجارب نویسندگان، ارزیابی و تحلیل اطلاعات است. انتظار می‌رود که مقاله حاضر، مورد استفاده سیاستگذاران کاهش خطرپذیری در شهرها قرار گیرد.
متن کامل
پژوهشنامه بهار۱۳۸۷
/در پژوهشنامه /توسط adminبررسی نقش سازمانهای محلی در کاهش خطرپذیری لرزه‌ای
ژیلا پویان، کامبد امینی حسینی
بررسی تجارب زلزله‌های اخیر در ایران و دیگر نقاط جهان نشان میدهد که کاهش خطرپذیری لرزه‌ای و بهبود اقدامات مربوط به واکنش اضطراری بعد از وقوع زلزله، بدون مشارکت مردمی امکانپذیر نیست. در بیشتر موارد آسیب-دیدگان توسط ساکنان محلات، همسایگان و اعضای خانواده خود نجات می‌یابند و نه توسط متخصصان سازمانهای رسمی واکنش به سانحه. دلایل این امر، نیاز سازمانهای رسمی پاسخ‌دهی به مدت زمانی برای بسیج و اعزام گروههای نجات، اطلاعات ناکافی آنها در مورد مکان مجروحان، مشکل و زمانبر بودن دسترسی به اطلاعات محلی است. در موارد بسیاری، دسترسی به مکانهای آسیب‌دیده بسیار محدود است و از این‌رو، ۷۲ ساعت اولیه پس از رخداد سانحه زلزله بسیار مهم است؛ چرا که درصد بازماندگی هر ساعت کاهش چشمگیری می‌یابد؛ بنابراین ساکنان محلی نقش بسیار مهمی در نجات آسیب‌دیدگان دارند. از این‌رو، تدوین سازوکارهای مناسبی برای ترغیب مردم به ایفای نقش متناسب در انجام طرحهای کاهش خطرپذیری ضروری است. در این مقاله، ابتدا مشارکت مردم و سازمانهای محله‌ای در کاهش خطرپذیری در برابر زلزله بررسی، نقش این سازمانها در ایجاد آمادگی در محلات شهری در زمان پیش و پس از رخداد سانحه، گروههای مؤثر در سازمانهای محله‌ای و نقش هر یک از آنان، معیارهای تشکیل و گسترش این سازمانها و ساختار اقتصادی آنها بحث و سپس، اقدامات صورت گرفته در این زمینه در ایران توضیح داده شده است. سرانجام با توجه به وضع موجود ایران و فعالیتهای صورت گرفته، راهبردهایی به منظور تسهیل امور ارائه گردیده است. مطالب این مقاله بر اساس اطلاعات مربوط به این موضوع در نقاط مختلف دنیا، تجارب نویسندگان، ارزیابی و تحلیل اطلاعات است. انتظار می‌رود که مقاله حاضر، مورد استفاده سیاستگذاران کاهش خطرپذیری در شهرها قرار گیرد.
متن کامل