رسهای مخلوط از انواع مصالح مخلوطی می‌باشند که دارای دانه‌بندی گسترده‌ای بوده و در بر گیرنده مصالحی مانند رس، ماسه، شن و حتی قلوه‌سنگ می‌باشند. باتوجه به استفاده از رسهای مخلوط در هسته سدهای خاکی و نیز وجود اینگونه از مصالح در طبیعت، شناسایی رفتار زهکشی نشده این مصالح از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در این پایان نامه نتایج یک تحقیق جامع آزمایشگاهی به منظور شناخت تأثیر خواص خمیری بخش چسبنده بر رفتار مکانیکی مخلوطهای رس- دانه بررسی گردید. ضمن اینکه تاثیر حجم و سطح بخش دانه ای بررفتار مکانیکی نیز مورد مطالعه قرار گرفت. مقایسه نتایج این تحقیق که بروی مخلوطهای رس لاغر- گویهای سرامیکی انجام پذیرفت با مطالعات قبلی جعفری و شفیعی (۲۰۰۴) بروی مخلوطهای رس چاق سنگدانه ها تاثیر نشانه خمیری بر رفتار مکانیکی را آشکار سازد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که در آزمایشهای سه محوری استاتیکی با افزایش حجم دانه‌ها بدلیل افزایش تغییرشکل بخش رسی فشار آب منفذی بیشتری در مصالح مخلوط ایجاد می‌گردد و همچنین افزایش حجم دانه ها افزایش مقدار زاویه اصطکاک داخلی خاک را سبب می شود. همچنین کاهش سطح دانه‌ها (یا افزایش قطر دانه‌ها) سبب نمود بیشتر رفتار اتساعی می‌گردد ولی تاثیر چندانی بر مقاومت زه کش نشده مخلوط ندارد. در آزمایشهای سه محوری تناوبی با افزایش حجم دانه مدول برشی افزایش می یابد ولی فشار آب منفذی تغییر قابل ملاحظه ای ندارد و همچنین سطح دانه‌ها تأثیر قابل توجهی بر مدول برشی، نسبت میرایی و فشار آب منفذی ایجاد نمی کند. مسیر بارگذاری بر رفتار مصالح مخلوط تأثیرگذار است بطوریکه مدول برشی بدست آمده از آزمایشهای کنترل تنش بمراتب بیش از مقدار آن در آزمایشهای کنترل کرنش است. با افزایش حجم دانه‌ها این اختلاف افزایش نیز می‌یابد. بنظر می‌رسد که در بارگذاریهای کنترل کرنش نسبت به بارگذاریهای کنترل تنش نمونه‌ها سریعتر (در کرنشهای کمتری) وارد ناحیه پلاستیک می‌شوند. همچنین مسیر بارگذاری بر نسبت میرایی نیز تأثیرگذار بوده و عموما در آزمایشهای کنترل کرنش نسبت میرایی بیشتری نسبت به آزمایشهای کنترل تنش حاصل می‌گردد که البته این پدیده با افزایش درصد حجمی دانه‌ها تشدید می یابد. مقاومت پس تناوبی مصالح مخلوط وابسته به دامنه کرنشی برشی است که نمونه‌ها در بارگذاریهای تناوبی تجربه کرده‌اند. در دامنه‌های کم تا متوسط کرنش برشی نمونه‌های حاوی دانه‌های بیشتر دارای مقاومت پس تناوبی بیشتری هستند در صورتیکه در دامنه‌های زیاد کرنش برشی، افزایش حجم دانه‌ها سبب کاهش مقاومت پس تناوبی می‌گردد. همچنین با افزایش سطح دانه‌ها (یا کاهش اندازه دانه‌ها) مقاومت پس تناوبی افزایش می‌یابد.
تأثیر نشانه خمیری بر بخش چسبنده بر رفتار استاتیکی و تناوبی رسهای مخلوط/سلیمی زاد علی رضا
/توسط Arash Eslamiرسهای مخلوط از انواع مصالح مخلوطی می‌باشند که دارای دانه‌بندی گسترده‌ای بوده و در بر گیرنده مصالحی مانند رس، ماسه، شن و حتی قلوه‌سنگ می‌باشند. باتوجه به استفاده از رسهای مخلوط در هسته سدهای خاکی و نیز وجود اینگونه از مصالح در طبیعت، شناسایی رفتار زهکشی نشده این مصالح از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در این پایان نامه نتایج یک تحقیق جامع آزمایشگاهی به منظور شناخت تأثیر خواص خمیری بخش چسبنده بر رفتار مکانیکی مخلوطهای رس- دانه بررسی گردید. ضمن اینکه تاثیر حجم و سطح بخش دانه ای بررفتار مکانیکی نیز مورد مطالعه قرار گرفت. مقایسه نتایج این تحقیق که بروی مخلوطهای رس لاغر- گویهای سرامیکی انجام پذیرفت با مطالعات قبلی جعفری و شفیعی (۲۰۰۴) بروی مخلوطهای رس چاق سنگدانه ها تاثیر نشانه خمیری بر رفتار مکانیکی را آشکار سازد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که در آزمایشهای سه محوری استاتیکی با افزایش حجم دانه‌ها بدلیل افزایش تغییرشکل بخش رسی فشار آب منفذی بیشتری در مصالح مخلوط ایجاد می‌گردد و همچنین افزایش حجم دانه ها افزایش مقدار زاویه اصطکاک داخلی خاک را سبب می شود. همچنین کاهش سطح دانه‌ها (یا افزایش قطر دانه‌ها) سبب نمود بیشتر رفتار اتساعی می‌گردد ولی تاثیر چندانی بر مقاومت زه کش نشده مخلوط ندارد. در آزمایشهای سه محوری تناوبی با افزایش حجم دانه مدول برشی افزایش می یابد ولی فشار آب منفذی تغییر قابل ملاحظه ای ندارد و همچنین سطح دانه‌ها تأثیر قابل توجهی بر مدول برشی، نسبت میرایی و فشار آب منفذی ایجاد نمی کند. مسیر بارگذاری بر رفتار مصالح مخلوط تأثیرگذار است بطوریکه مدول برشی بدست آمده از آزمایشهای کنترل تنش بمراتب بیش از مقدار آن در آزمایشهای کنترل کرنش است. با افزایش حجم دانه‌ها این اختلاف افزایش نیز می‌یابد. بنظر می‌رسد که در بارگذاریهای کنترل کرنش نسبت به بارگذاریهای کنترل تنش نمونه‌ها سریعتر (در کرنشهای کمتری) وارد ناحیه پلاستیک می‌شوند. همچنین مسیر بارگذاری بر نسبت میرایی نیز تأثیرگذار بوده و عموما در آزمایشهای کنترل کرنش نسبت میرایی بیشتری نسبت به آزمایشهای کنترل تنش حاصل می‌گردد که البته این پدیده با افزایش درصد حجمی دانه‌ها تشدید می یابد. مقاومت پس تناوبی مصالح مخلوط وابسته به دامنه کرنشی برشی است که نمونه‌ها در بارگذاریهای تناوبی تجربه کرده‌اند. در دامنه‌های کم تا متوسط کرنش برشی نمونه‌های حاوی دانه‌های بیشتر دارای مقاومت پس تناوبی بیشتری هستند در صورتیکه در دامنه‌های زیاد کرنش برشی، افزایش حجم دانه‌ها سبب کاهش مقاومت پس تناوبی می‌گردد. همچنین با افزایش سطح دانه‌ها (یا کاهش اندازه دانه‌ها) مقاومت پس تناوبی افزایش می‌یابد.