امروزه روش معمول در طراحی ساختمان ها به این صورت است که طراحی آنها بر اساس بارهای وارد و ضوابط نیرویی موجود در آیین نامه انجام می شود، سپس تغییر مکان طبقات سازه با مقادیر مجاز مقایسه می گردد و در صورت نیاز قسمت هایی از سازه تقویت می شود تا این ضوابط در همه طبقات برآورده شود. تاکنون ملاک خاصی برای یافتن مناسب ترین اعضایی که با تقویت آن، این ضوابط به بهترین شکل ارضا شود وجود ندارد و بنابراین به هنگام طراحی سازه چندین حالت برای ارضای ارضا کرده اند اما عملکرد لرزه ای سازه ها را با چالش مواجه نموده است. در این تحقیق ضمن ارائه راهکاری برای ارضای منطقی ضوابط کنترل تغییر مکان به طراحی چهار سازه ۸، ۱۰، ۱۲ و ۱۵ طبقه فولادی لاغر و سه سازه ۸، ۱۰ و ۱۲ طبقه بتنی لاغز مطابق استاندارد ۲۸۰۰ پرداخته و رفتار لرزه ای آنها با یکدیگر با استفاده از روش زمان دوام مقایسه گردیده است. برای این منظور شاخص خرابی سازه ها پس از تحلیل تاریخچه زمانی سه مولفه ای غیر خطی و همچنین زمان دوام سازه ها ملاک مقایسه قرار گرفته است. بنابراین در هر گروه از سازه ها با سه سری سازه به شرح زیر روبه رو هستیم. ۱- سازه ای که در آن کنترل تغییر مکان جانبی نسبی طبقات، بر اساس بند ۲-۵-۴ استاندارد ۲۸۰۰ ایران انجام شده است. ۲- سازه ای که در آن کنترل تغییر مکان جانبی نسبی طبقات، بر اساس تبصره ذیل بند ۲-۵-۴ استاندارد ۲۸۰۰ ایران انجام شده است. ۳- سازه ای که کنترل تغییر مکان جانبی نسبی طبقات آن بر اساس روش پیشنهادی این تحقیق انجام گرفته است. نتایج تحلیل ها نشان دهنده این است که سازه کنترل شده بر اساس روش پیشنهادی به طور کلی شاخص خرابی کمتر و زمان دوام بیشتری نسبت به دو سازه دیگر داشته و لذا دارای رفتار لرزه ای مطلوب تری می باشد.
بررسی ضوابط کنترل تغییر مکان بر ارتقا رفتار لرزه ای ساختمان های لاغر دارای قاب خمشی ویژه/غلامی سپهر
/توسط Arash Eslamiامروزه روش معمول در طراحی ساختمان ها به این صورت است که طراحی آنها بر اساس بارهای وارد و ضوابط نیرویی موجود در آیین نامه انجام می شود، سپس تغییر مکان طبقات سازه با مقادیر مجاز مقایسه می گردد و در صورت نیاز قسمت هایی از سازه تقویت می شود تا این ضوابط در همه طبقات برآورده شود. تاکنون ملاک خاصی برای یافتن مناسب ترین اعضایی که با تقویت آن، این ضوابط به بهترین شکل ارضا شود وجود ندارد و بنابراین به هنگام طراحی سازه چندین حالت برای ارضای ارضا کرده اند اما عملکرد لرزه ای سازه ها را با چالش مواجه نموده است. در این تحقیق ضمن ارائه راهکاری برای ارضای منطقی ضوابط کنترل تغییر مکان به طراحی چهار سازه ۸، ۱۰، ۱۲ و ۱۵ طبقه فولادی لاغر و سه سازه ۸، ۱۰ و ۱۲ طبقه بتنی لاغز مطابق استاندارد ۲۸۰۰ پرداخته و رفتار لرزه ای آنها با یکدیگر با استفاده از روش زمان دوام مقایسه گردیده است. برای این منظور شاخص خرابی سازه ها پس از تحلیل تاریخچه زمانی سه مولفه ای غیر خطی و همچنین زمان دوام سازه ها ملاک مقایسه قرار گرفته است. بنابراین در هر گروه از سازه ها با سه سری سازه به شرح زیر روبه رو هستیم. ۱- سازه ای که در آن کنترل تغییر مکان جانبی نسبی طبقات، بر اساس بند ۲-۵-۴ استاندارد ۲۸۰۰ ایران انجام شده است. ۲- سازه ای که در آن کنترل تغییر مکان جانبی نسبی طبقات، بر اساس تبصره ذیل بند ۲-۵-۴ استاندارد ۲۸۰۰ ایران انجام شده است. ۳- سازه ای که کنترل تغییر مکان جانبی نسبی طبقات آن بر اساس روش پیشنهادی این تحقیق انجام گرفته است. نتایج تحلیل ها نشان دهنده این است که سازه کنترل شده بر اساس روش پیشنهادی به طور کلی شاخص خرابی کمتر و زمان دوام بیشتری نسبت به دو سازه دیگر داشته و لذا دارای رفتار لرزه ای مطلوب تری می باشد.