در واپسین روز از هفتمین کنفرانس بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله، نشست آموزش همگانی، ارتباطات خطرپذیری،آمادگی و نتایج اقتصادی- اجتماعی و فرهنگی با حضور پژوهشگران داخلی و خارجی برگزار شد.
اولین سخنرانی این نشست؛ روز چهارشنبه، ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۴ تحت عنوان “بررسی آگاهی کودکان پیش دبستانی در مورد زلزله و مروری بر روشهای آموزشی موضوع زلزله و ایمنی” توسط دکتر “یاسمین ایزدخواه” و “ویدا حشمتی” از پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی ومهندسی زلزله ارائه گردید که در آن ضمن بررسی میزان شناخت و آگاهی کودکان پیش دبستانی از موضوع زلزله؛ به بررسی انواع روش های آموزشی در زمینه زلزله از دید مربیان پرداخته شد که طی آن معین گردید که بهترین شیوه از آموزش به انتخاب مربیان، بازی گروهی و اجرای نمایش می باشد. چراکه طی این روش ها کودکان در قالب بازی و انجام عملیات پناهگیری به صورت عمیق و نامحسوس با موضوع آشنا و مطالب را به سرعت فرامی گیرند.
همچنین یکی دیگر از مزایای این روش فرصت مربیان در ارزیابی عملکرد کودکان در حین انجام پناهگیری عنوان گردید. به طورکلی طبق نتایج این سخنرانی که بر پایه تحقیق میدانی در مهد کودک های تهران صورت گرفته بود؛ استفاده ترکیبی از روش های آموزشی باعث می شود انگیزه کودکان در فرایند آموزش و یادگیری در حد مطلوب تامین و حفظ گردد که نهایتاً با ایجاد تعامل و مشارکت، یادگیری عمیق و پایدار حاصل می گردد.
در ادامه این نشست سخنرانی “رفتارشناسی مربیان مهدهای کودک در زمان زلزله، مورد شناسی مهدهای تهران” توسط “فرخ پارسی زاده” و “فاطمه نادرمحمد” از پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله ارائه شد که در آن ابتدا به تاریخچه فعالیت در مورد زلزله و ایمنی برای کودکان در ایران پرداخته شد و عنوان گردید که این فعالیت از سال ۱۳۷۳ آغاز و به صورت رسمی از سال ۱۳۸۰ در مهدها شکل گرفت که عمدتا از روشهای آموزشی مبتنی بر بازی و سرگرمی مانند: شعر و موسیقی، قصه گویی، کاردستی و نقاشی استفاده می شود.
همچنین در این سخنرانی عنوان شد که اولین کتاب راهنمای تدریس مفهوم زلزله و ایمنی ویژه مربیان مهد کودک ها در سال ۱۳۸۳ تالیف گشت که بنا به درخواست یونسکو، این کتاب به منظور استفاده در سایر کشورهای منطقه در سال ۱۳۸۷ به انگلیسی ترجمه گردید.
در ادامه این سخنرانی مروری بر تحقیقات انجام شده در زمینه آموزش زلزله و ایمنی در ایران انجام گرفت و نهایتاً چنین نتیجه گیری شد که با توجه به وجود عواملی مانند آموزش ها، دستورالعمل ها، بروشورهای ارائه شده و برگزاری مانورها در سطح مهدهای کودک، تاثیر مثبت این عوامل در مهد کودک ها مورد انتظار بوده ولی نداشتن تجربه عینی مربیان از زلزله می تواند یکی از عوامل موثر در نوع رفتارهای احتمالی آنها به شمار آید. همچنین طبق نتایج این تحقیق ساختار سازه ای مهدها به گونه ای است که وجود پنجره های شیشه ای عامل موثری در افزایش نگرانی مربیان در زمان وقوع زلزله تلقی می شود، به طوریکه اکثراً چسب زدن به شیشه پنجره ها را مهمترین روش ایمن سازی غیرسازه ای در مهدها می دانند.
عدم تصور مناسب مربیان مهدها از رفتار مناسب در فضای باز در زمان زلزله از جمله دیگر دستاوردهای پژوهش مذکور بود که در ین سخنرانی عنوان گردید.
قابل ذکر است که در این نشست علاوه بر سخنرانی های مذکور، سخنرانی های دیگری نیز تحت عناوین:
?Does the Community Hear Tsunami Early Warnings توسط غزاله نعیم از پاکستان، ؛ Factors Affecting Survival in Tsunami Evacuation برگزار گردید.
اولین سخنرانی این نشست؛ روز چهارشنبه، ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۴ تحت عنوان “بررسی آگاهی کودکان پیش دبستانی در مورد زلزله و مروری بر روشهای آموزشی موضوع زلزله و ایمنی” توسط دکتر “یاسمین ایزدخواه” و “ویدا حشمتی” از پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی ومهندسی زلزله ارائه گردید که در آن ضمن بررسی میزان شناخت و آگاهی کودکان پیش دبستانی از موضوع زلزله؛ به بررسی انواع روش های آموزشی در زمینه زلزله از دید مربیان پرداخته شد که طی آن معین گردید که بهترین شیوه از آموزش به انتخاب مربیان، بازی گروهی و اجرای نمایش می باشد. چراکه طی این روش ها کودکان در قالب بازی و انجام عملیات پناهگیری به صورت عمیق و نامحسوس با موضوع آشنا و مطالب را به سرعت فرامی گیرند.
همچنین یکی دیگر از مزایای این روش فرصت مربیان در ارزیابی عملکرد کودکان در حین انجام پناهگیری عنوان گردید. به طورکلی طبق نتایج این سخنرانی که بر پایه تحقیق میدانی در مهد کودک های تهران صورت گرفته بود؛ استفاده ترکیبی از روش های آموزشی باعث می شود انگیزه کودکان در فرایند آموزش و یادگیری در حد مطلوب تامین و حفظ گردد که نهایتاً با ایجاد تعامل و مشارکت، یادگیری عمیق و پایدار حاصل می گردد.
در ادامه این نشست سخنرانی “رفتارشناسی مربیان مهدهای کودک در زمان زلزله، مورد شناسی مهدهای تهران” توسط “فرخ پارسی زاده” و “فاطمه نادرمحمد” از پژوهشگاه بین المللی زلزله شناسی و مهندسی زلزله ارائه شد که در آن ابتدا به تاریخچه فعالیت در مورد زلزله و ایمنی برای کودکان در ایران پرداخته شد و عنوان گردید که این فعالیت از سال ۱۳۷۳ آغاز و به صورت رسمی از سال ۱۳۸۰ در مهدها شکل گرفت که عمدتا از روشهای آموزشی مبتنی بر بازی و سرگرمی مانند: شعر و موسیقی، قصه گویی، کاردستی و نقاشی استفاده می شود.
همچنین در این سخنرانی عنوان شد که اولین کتاب راهنمای تدریس مفهوم زلزله و ایمنی ویژه مربیان مهد کودک ها در سال ۱۳۸۳ تالیف گشت که بنا به درخواست یونسکو، این کتاب به منظور استفاده در سایر کشورهای منطقه در سال ۱۳۸۷ به انگلیسی ترجمه گردید.
در ادامه این سخنرانی مروری بر تحقیقات انجام شده در زمینه آموزش زلزله و ایمنی در ایران انجام گرفت و نهایتاً چنین نتیجه گیری شد که با توجه به وجود عواملی مانند آموزش ها، دستورالعمل ها، بروشورهای ارائه شده و برگزاری مانورها در سطح مهدهای کودک، تاثیر مثبت این عوامل در مهد کودک ها مورد انتظار بوده ولی نداشتن تجربه عینی مربیان از زلزله می تواند یکی از عوامل موثر در نوع رفتارهای احتمالی آنها به شمار آید. همچنین طبق نتایج این تحقیق ساختار سازه ای مهدها به گونه ای است که وجود پنجره های شیشه ای عامل موثری در افزایش نگرانی مربیان در زمان وقوع زلزله تلقی می شود، به طوریکه اکثراً چسب زدن به شیشه پنجره ها را مهمترین روش ایمن سازی غیرسازه ای در مهدها می دانند.
عدم تصور مناسب مربیان مهدها از رفتار مناسب در فضای باز در زمان زلزله از جمله دیگر دستاوردهای پژوهش مذکور بود که در ین سخنرانی عنوان گردید.
قابل ذکر است که در این نشست علاوه بر سخنرانی های مذکور، سخنرانی های دیگری نیز تحت عناوین:
?Does the Community Hear Tsunami Early Warnings توسط غزاله نعیم از پاکستان، ؛ Factors Affecting Survival in Tsunami Evacuation برگزار گردید.
