به دنبال پیش‌لرزه‌ای نیرومند، زلزله ویرانگری با بزرگای mb=6.7 و Ms=6.2 که شب‌هنگام ۳۰ فروردین ۱۲۹۰ (۱۸ آوریل ۱۹۱۱ میلادی) در دهستان «راور» روی داد، حدود ۷۰۰ تن را کشت. روستاهای کوچک «آبدرجان»، «مکی» و «ده لکرکوه» در ناحیه کم جمعیت خاور راور به کلی ویران شدند و تلفات بسیاری به بار آمد. تقریباً تمامی خانه‌های راور و آبادی‌های اطراف آن خراب شدند. در راور که در زمان زمین‌لرزه ۶۰۰ تن جمعیت داشت، چندین باب از کارگاه‌های فرش‌بافی و مسجد جامع فروریخت و ۵۰ نفر کشته شدند. راور به‌مدت درازی به حالت ویران باقی ماند و ساختمان‌های همگانی آن تنها ۳۰ سال بعد مجدداً ساخته شدند. زمین‌لرزه مذکور و پس‌لرزه‌های آن، سنگ‌ریزش‌های بسیاری را از سمت شمال خاوری لکرکوه به راه انداخت. این زلزله احتمالاً با گسلش به طول چند کیلومتر (روند ۱۶۰º) در باختر روستای آبدرجان همراه بوده است. در «کرمان»، «ده زوئیه» و «کوهبنان» این زلزله به نیرومندی احساس شد. به علاوه، لرزه مذکور در «بیرجند»، «نصرت آباد» و «دزدآب» نیز احساس شد. رویداد پس‌لرزه‌ها با فواصل طولانی به مدت چند سال ادامه یافت.
