در ساعت ۲:۴۸ به وقت محلی بامداد ۳ بهمن ۱۲۸۷ خورشیدی (۲۳ ژانویه ۱۹۰۹ میلادی)، زمین‌لرزۀ فاجعه‌باری درّۀ سیلاخور در جنوب خاوری بروجرد در زاگرس را درهم کوبید. بزرگای این زمین‌لرزه Ms=7.4 و مختصات رومرکزی آن ۳۳N و ۵۳E برآورد شده است. آسیب‌ها نه تنها در درّۀ پر جمعیت سیلاخور، بلکه فراتر به سوی جنوب خاور و در آبادی‌های کوهستانی تا ارجنک نیز بسیار سنگین بود. در مجموع، ۱۲۸ روستا آسیب دید که از میان آنها ۶۴ روستا به‌کلّی ویران شد و شمار کشتگان در آنها بین ۶۰۰۰ و ۸۰۰۰ تن برآورد شده است. این زمین‌لرزه با گسلشی همراه بود که در فاصله‌ای به طول ۴۵ کیلومتر از نزدیکی کلنگانه تا جنوب سراوند کشیده شده بود. دگرریختی‌های زمین در فراسوی این فاصله، فراتر به سوی جنوب خاور و به سوی ارجنک، این گمان را نیرو می‌بخشد که شاید گسلش در فراسوی این نقطه نیز امتداد داشته است. نشانه‌های صحرایی و اطلاعات محلی نشان می‌دهد که میانگین جابه‌جایی قائم در امتداد شکستگیِ گسله بین ۱ و ۲ متر بوده و طرف شمال خاوری آن پایین افتاده است. هیچگونه گواهی بر وجود جنبش راستالغز در دست نیست. در آبرفت‌های کواترنر پسین، مانند شمال باختر درود (بحرین)، شکستگی گسله به شدت فرسایش یافته، امّا بر روی زمین و بر روی عکس‌های هوایی می‌توان به روشنی آن را دید. زمین‌لرزه در بروجرد، که در آن آب حوض‌ها در اثر تلاطم به بیرون ریخت و نیز در کرمانشاه و همدان به‌شدت احساس شد و تا خرپوت در ترکیه، گرجستان و عراق خاوری نیز دریافت شد. به دنبال زمین‌لرزه، توالی طولانی از پس‌لرزه‌ها رخ داد که دست کم ۵ ماه ادامه داشت. بیش‌تر زمین‌لرزه‌های نیرومندتر در بخش‌های جنوب خاوری و شمال باختری ناحیۀ کلان‌لرزه‌ای روی می‌داد و بدین‌ترتیب به شدت آسیب‌های پدید آمده در اثر زمین لرزۀ اصلی می‌افزود.
