آیین نامه های کنونی، به عنوان مثال آیین نامه UBC-97 روش استاتیکی ساده ای را برای طراحی سازه های جداسازی لرزه ای شده (Base Isolated Structures) پیشنهاد کرده اند. در روش کنونی از این نکته استفاده شده است که در یک سازه جداسازی شده، تغییر مکان ها عمدتاً در لایه ایزولاتور به وقوع می پیوندند، و روسازه تقریبا به صورت یک جسم صلب تغییر شکل می دهد. بر مبنای این استدلال، رفتار سازه با استفاده از مدل یک درجه آزادی مدلسازی شده، طراحی با در نظر گرفتن اولین مود ارتعاشی انجام می شود. از طرفی، فرض الاستیک باقی ماندن روسازه لازم می دارد که سازه های جداسازی شده همواره برای سطوح عملکرد بالا طراحی شوند. بنابراین در حالیکه در تمامی روشهای طراحی، بسته به اهمیت سازه و ملاحظات اقتصادی می توان سطوح عملکرد متفاوتی را انتخاب نمود، در طراحی سازه های جداسازی لرزه ای شده چنین امکانی برای طراح فراهم نیست. این موضوع سبب افزایش هزینه ساخت روساخت روسازه شده، استفاده از جداسازی لرزه ای را محدود به موارد خاص و ساختمانهای با اهمیت ویژه می کند. با توجه به این واقعیت، که این نوع سازه ها همواره مصونیت جانی بیشتری را به نسبت سازه های مشابهی که از این تکنولوژی استفاده نکرده اند، برای ساکنان فراهم می کند، به نظر می رسد که روند طراحی کنونی نیازمند بازنگری است. در نظر گرفتن سطوح عملکرد پایین تر در طراحی سازه های جداسازی شده، به معنی پذیرفتن خسارت های سازه ای در مواجهه با زلزله طرح است. بنابراین روسازه را می توان با انعطاف پذیری بیشتری طرح نمود. این موضوع از یک سو، امکان استفاده از ظرفیت شکل پذیری مصالح فولادی را فراهم را فراهم نموده، باعث کاهش میزان فولاد مصرف شده دز ساخت سازه می شود، و از سوی دیگر با افزایش مشارکت مود دوم در رفتار سازه، از تغییر مکان ایجاد شده در لایه ایزولاتور می کاهد. از آنجا که بخش زیادی از هزینه صرف شده برای سازه های جداسازی شده مربوط به هزینه ایزولاتورهاست، کاستن از تغییر مکان مورد نیاز، و به تبع آن کاستن از ابعاد مورد نیاز ایزولاتورها، می تواند هزینه ساخت سازه را کاهش دهد.
بررسی چگونگی استفاده از ایزولاسیون لرزه ای در روش طراحی بر مبنای عملکرد/عطاری آزاده
/توسط Arash Eslamiآیین نامه های کنونی، به عنوان مثال آیین نامه UBC-97 روش استاتیکی ساده ای را برای طراحی سازه های جداسازی لرزه ای شده (Base Isolated Structures) پیشنهاد کرده اند. در روش کنونی از این نکته استفاده شده است که در یک سازه جداسازی شده، تغییر مکان ها عمدتاً در لایه ایزولاتور به وقوع می پیوندند، و روسازه تقریبا به صورت یک جسم صلب تغییر شکل می دهد. بر مبنای این استدلال، رفتار سازه با استفاده از مدل یک درجه آزادی مدلسازی شده، طراحی با در نظر گرفتن اولین مود ارتعاشی انجام می شود. از طرفی، فرض الاستیک باقی ماندن روسازه لازم می دارد که سازه های جداسازی شده همواره برای سطوح عملکرد بالا طراحی شوند. بنابراین در حالیکه در تمامی روشهای طراحی، بسته به اهمیت سازه و ملاحظات اقتصادی می توان سطوح عملکرد متفاوتی را انتخاب نمود، در طراحی سازه های جداسازی لرزه ای شده چنین امکانی برای طراح فراهم نیست. این موضوع سبب افزایش هزینه ساخت روساخت روسازه شده، استفاده از جداسازی لرزه ای را محدود به موارد خاص و ساختمانهای با اهمیت ویژه می کند. با توجه به این واقعیت، که این نوع سازه ها همواره مصونیت جانی بیشتری را به نسبت سازه های مشابهی که از این تکنولوژی استفاده نکرده اند، برای ساکنان فراهم می کند، به نظر می رسد که روند طراحی کنونی نیازمند بازنگری است. در نظر گرفتن سطوح عملکرد پایین تر در طراحی سازه های جداسازی شده، به معنی پذیرفتن خسارت های سازه ای در مواجهه با زلزله طرح است. بنابراین روسازه را می توان با انعطاف پذیری بیشتری طرح نمود. این موضوع از یک سو، امکان استفاده از ظرفیت شکل پذیری مصالح فولادی را فراهم را فراهم نموده، باعث کاهش میزان فولاد مصرف شده دز ساخت سازه می شود، و از سوی دیگر با افزایش مشارکت مود دوم در رفتار سازه، از تغییر مکان ایجاد شده در لایه ایزولاتور می کاهد. از آنجا که بخش زیادی از هزینه صرف شده برای سازه های جداسازی شده مربوط به هزینه ایزولاتورهاست، کاستن از تغییر مکان مورد نیاز، و به تبع آن کاستن از ابعاد مورد نیاز ایزولاتورها، می تواند هزینه ساخت سازه را کاهش دهد.