توسعه روابط کاهندگی طیفی براساس رخدادهای منتخب ایران (داده‌های شتابنگاری ۲۰۰۳-۱۹۷۸)/سبزه علی سهیل

زلزله‌ها از جمله کشنده ترین و پرهزینه ترین بلایای طبیعی هستند. با رشد شهرنشینی در نواحی لرزه خیز، آسیب‌پذیری در برابر اثرات زلزله‌ها نیز درحال افزایش است. تلفات جانی و آسیب های وارده به ساختمان ها، شریان های حیاتی و تأسیسات مهم، تأثیرات مادی و معنوی بسیاری د رمناطق زلزله زده به جای می گذارد. این اثرات اجتماعی و اقتصادی را می توان بار برآورد جامعی از خطرات زلزله و در نتیجه ایجاد آگاهی عمومی، تدوین آیین نامه‌های ساختمانی کم نقص تر و … کاهش داد. بنابراین برآورد هرچه بهتر خطر زلزله، اولین و اساسی ترین قدم در روند کاهش خطر پذیری می باشد.
در این پایان‌نامه با انتخاب مجموعه ای محدود از رکوردهای با کیفیت خوب زلزله‌های بوقوع پیوسته در ایران، روابط کاهندگی طیفی برای محاسبه مقادیر شتاب طیفی با میرایی ۵%(SA) و شتاب بیشینه (PGA) در مولفه‌های افقی و قائم توسعه داده شده است. مجموعه داده‌ها شامل ۹۰ رکورد از ۴۸ زلزله مهم رخ داده در فاصله سالهای ۱۹۷۷ تا ۲۰۰۳( با تکیه بیشتر بر رخدادهای ۱۹۹۴ به بعد) د رنواحی فعال زمین ساختی کشور می باشد. رخدادها در محدوده بزرگای گشتاوری ۷/۴-۴ و فاصله کانونی ۱۶۷-۴ کیلومتر قراردارند. اثر ساختگاه براساس طبقه بندی ارائه شده توسط زارع(۱۹۹۹) در چهار دسته در نظر گرفته شده است. در نهایت با انتخاب مدل ریاضی مناسب، ضرایب کاهندگی طیفی به طور جداگانه برای نواحی لرزه زمین ساختی البرز- ایران مرکزی، زاگرس و کل ایران محاسبه شده است. نتایج بدست آمده قابل کاربرد در حوزه‌های نزدیک گسل( فواصل کمتر از ۵۰ کیلومتر) می باشد و در این محدوده از دقت قابل قبولی برخوردار است.